Domofony analogowe w dalszym ciągu są chętnie wykorzystywane w budownictwie jednorodzinnym i wielorodzinnym. Zaletą tych domofonów jest stosunkowo prosta konstrukcja i duży wybór elementów, takich jak centrale domofonowe, panele zewnętrzne i unifony, które oferowane są przez wielu producentów krajowych i zagranicznych. Zapewnia to znacznie większą elastyczność i daje większe możliwości w doborze urządzeń, z których zbudowany jest domofon. Domofon analogowy wymaga wieloprzewodowej instalacji elektrycznej, w której liczba żył niezbędnych do prawidłowej pracy domofonu jest proporcjonalna do liczby lokatorów. W zamian za większą liczbę przewodów, w unifonach stosowanych w domofonach anaolgowych nie trzeba stosować skomplikowanych dekoderów, można też uzyskać głośny dźwięk doskonałej jakości. Nie ma jednolitego standardu, w oparciu o który pracowałyby domofony analogowe. Istnieje jednak kilka popularnych standardów, z których najbardziej rozpowszechniony jest standard typu 4+n. Na rynku dostępna jest szeroka gama urządzeń do instalacji tego typu. Domofon analogowy składa się z kasety elektroniki z zasilaczem (centrali domofonowej), panela zewnętrznego i unifonu. Charakterystyczną cechą domofonów analogowych są panele zewnętrzne, w których do każdego lokalu zarezerwowany jest osobny przycisk wywołania. Domofony analogowe mają też kilka wad, uciążliwych zwłaszcza w budynkach wielorodzinnych (szczególnie w blokach), przez co są z takich miejsc wypierane przez domofony cyfrowe. W unifonach takich nie ma blokady podsłuchu, przez co rozmowę może słyszeć każdy z lokatorów. Wspólna linia elektrozaczepu powoduje, że w przypadku uszkodzenia w jednym z unifonów (np. zacięcie przycisku sterującego zaczepem) jest on zasilany w sposób ciągły, przez co na klatkę schodową mogą wejść niepowołane osoby. Może to też doprowadzić do uszkodzenia centrali domofonowej. W domofonach analogowych panel zewnętrzny zajmuje dużą powierzchnię, a przyciski wywołania często ulegają uszkodzeniom lub aktom wandalizmu.